BABY I'M SORRY
บท - ที่ - หก
เครื่องสำเร็จความใคร่ยูตะ
ยูตะถูกโยนลงบนเตียงของบ้านพักตากอากาศก่อนที่ร่างสูงของฮันโซลจะตามมาคร่อมทับตัวร่างบางไว้ทันที
“ฮันโซล
คุณจะทำอะไร?!”
ยูตะถามเสียงตะกุกตะกัก เมื่อถูกอีกคนจู่โจมเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว
มือบางทั้งสองถูกตรึงเอาไว้เหนือหัว ร่างกายเริ่มสั่นเทาด้วยความกลัว ริมฝีปากร้อนลากผ่านลำคอขาวเนียนแล้วก็ใช่ฟันคมขบเม้มไปทั่วสร้างรอยรักไปพร้อมๆกับรอยแผลในใจยูตะไปด้วย
มือหนาจัดการถอดเสื้อของตัวเองออกนั่นยิ่งทำให้ร่างบางสั่นเข้าไปใหญ่
ความรู้สึกกลัวเมื่อตอนแรกเจอกลับมาอีกครั้ง
ริมฝีปากร้อนบดขยี้จูบลงมาที่ริมฝีปากบางอย่างรุนแรง ร่างบางพยายามดิ้นสุดชีวิตแต่ฮันโซลตอนนี้เหมือนกับผีบ้าที่ไม่สนใจฟังคำพูดใดๆของยูตะทั้งนั้นนอกจากความคิดของตัวเอง
น้ำตาใสๆที่ยูตะพยายามกลั้นเอาไว้ไหลออกมาในที่สุด
เมื่อเสื้อที่ตัวเองสวมใส่ถูกมือหนากระชากออกอย่างไร้ความปราณี
“ฮึก อย่า!!”
แควก!!!!!!!!
กางเกงชั้นในตัวสุดท้ายที่ปกปิดร่างกายถูกฉีกออกจนไม่เหลือชิ้นดี
ไม่รู้เมื่อไหล่ที่สองแขนของยูตะถูกมัดไว้กับหัวเตียงทำให้ตอนนี้ร่างบางไม่สามารถที่จะผลักดันร่างสูงออกไปได้
ที่ทำได้ก็มีเพียงดีดดิ้นไปมาเท่านั้น
ริมฝีปากได้รูปก้มลงมาขบเม้มไปที่หน้าอกเนียน
ทั้งดูดทั้งกัดติ่งไตสีชมพูทั้งสองข้างสลับไปมาจนร่างบางรู้สึกถึงความเจ็บที่หน้าอกทั้งสองข้าง
ฮันโซลส่งมือหนาลงไปบีบเค้นที่สะโพกมนจนเจ้าของร่างระบมไปหมด
“ฮันโซล ฮึก..ผมเจ็บ” ยูตะร้องออกมาเสียงแผ่วพยายามที่จะให้ร่างสูงหยุดการกระทำลงแต่พูดไปก็เหมือนลมเบาๆที่เป่าผ่านหูฮันโซลไป
ไม่เข้าหัว และ ไม่สนใจ
ริมฝีปากหนากดจูบลงมาที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง
ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากเพื่อดูดด่ำความหอมหวานแม้ยูตะจะพยายามเม้มปากแค่ไหนแต่ก็แพ้ชั้นเชิงของฮันโซลอยู่วันยังค่ำ
ลิ้นร้อนเกี่ยวรัดลิ้นของยูตะที่พยายามขัดขืนพร้อมกับมือหนาที่เลื่อนมากอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบางไว้แล้วก็รูดขึ้นลง
สร้างความเสียวซ่านที่มาพร้อมกับความกลัวให้กับคนใต้ร่างอย่างห้ามไม่ได้
“อื้อๆๆ”
เสียงหวานร้องประท้วงอยู่ในลำคอกเมื่อรู้สึกว่าลมหายใจกำลังถูกลิดรอนไปจนแทบไม่เหลือ
ฮันโซลถอนริมฝีปากออกมาแล้วลากริมฝีปากลงมาที่หน้าท้องแบนราบ ลิ้นรอนเลียวนที่รอบสะดือสร้างความสะท้านให้กับร่างบางยิ่งนัก
ต่อด้วยขบเม้มลงไปสร้างรอยขึ้นมาเพิ่มใหม่ให้กับร่างกายขาวนวลอีกนับไม่ถ้วน
“อึก ฮะ..ฮันโซล
อ๊ะ..อย่า..” น้ำตาใสๆไหลลงมาจากดวงตาของยูตะไม่ขาดสาย
ตอนนี้ต่อให้ยูตะจะร้องไห้ออกมาจนน้ำตาหมดตัวฮันโซลก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย
มือหนายังคงทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
ส่วนมืออีกข้างก็เปลี่ยนจากสะโพกมนมาที่ช่องทางด้านล่างที่ทำให้ยูตะถึงกับกรีดร้องออกมาเสียงหลงเมื่อนิ้วเรียวของฮันโซลสอดใส่เข้ามาโดยไม่ถามความสมัครใจของยูตะสักคำ
“อ๊า!!”
เรียวขาทั้งสองข้างถูกมือหนาจับให้แยกออกจากกันก่อนที่ท่อนเนื้อแข็งแรงจะถูกสอดใส่เข้ามาแทนที่นิ้วเรียวทั้งสามนิ้วของฮันโซล
การกระทำที่อุกอาจของฮันโซลทำให้ยูตะเบิกตากว้างเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับพยายามถดกายหนีแต่ก็ถูกมือหนาจับสะโพกมนยึดไว้
แล้วสวนขยับสะโพกเข้าออกอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ ยะ หยุดฮึก ยะ หยุดเถอะฮึก ได้โปรดฮึก ฮือๆๆ” น้ำใสๆไหลออกมาไม่ขาดสายยูตะยังไม่หยุดพยายามที่จะอ้อนวอนขอร้องฮันโซลแม้ว่าสติในตอนนี้เริ่มจะเลือนหายไปแล้วก็ตาม เสียงสะอื้นของร่างบางเรียกให้ฮันโซลที่กำลังหน้ามืดตามัวเงยหน้าขึ้นมามองและก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสของยูตะ แต่เพียงชั่วครู่เท่านั้นร่างสูงก็กลับเข้ามาบรรเลงบทรักที่ร่างบางไม่เต็มใจต่อไป
ในเมื่อเดินมาไกลถึงขนาดนี้แล้วฮันโซลคงจะถอนตัวไม่ทันแล้วล่ะ
“นายต้องเป็นของฉันคนเดียวยูตะ
ต้องเป็นของฉันคนเดียว!” สิ้นคำพูด
ริมฝีปากหนาก็บดขยี้ลงมาปิดปากยูตะทันที ไม่ปล่อยให้มีคำพูดใดๆออกมา พร้อมสะโพกหนาที่ขยับเร็วขึ้นไปอีก
“อื้อ
อื้อ” เสียงครางที่ไม่เป็นภาษาของยูตะยิ่งทำให้ฮันโซลหยุดไม่ได้
ภายในบ้านที่เงียบสงบไม่มีเสียงใดนอกจากเสียงครางของร่างบางและเสียงเนื้อที่กระทบกับเนื้อดังเป็นจังหวะตามการขยับสะโพกของร่างสูง
ความเร็วในการรัวสะโพกที่เพิ่มขึ้นยิ่งสร้างความเจ็บปวดให้ร่างบางยิ่งนัก
ฮันโซลยังคงบรรเลงบทรักของเขาต่อไปโดยไม่เว้นโอกาสให้ยูตะได้หายใจริมฝีปากหนาบดจูบริมฝีปากบางอย่างต่อเนื่อง
ลิ้นร้อนควานไปทั่วโพรงปากหวังกอบโกยความหอมหวานออกมาให้หมดแต่ยิ่งดูดด่ำเท่าไหร่ความหวานยิ่งเพิ่มขึ้นจนร่างสูงไม่สามารถถอนริมฝีปากออกไปได้
“อื้อๆ
อืมอื้มมม” เสียงหวานจากในตอนแรกที่พยายามประท้วงเริ่มคล้อยตามกับรสจูบที่ร่างสูงมอบให้สัมผัสที่ป่าเถื่อนเมื่อสักครู่เริ่มแปลเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนที่เข้ามาแทรกช้าๆ
ดวงตาหวานเยิ้มของยูตะที่ฮันโซลเห็นยิ่งกระตุ้นให้ร่างสูงขยับสะโพกเร็วขึ้น
และเร็วขึ้นอีก แล้วก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ ยูตะ
อืม ยูตะ.....” เสียงทุ้มครางชื่อคนใต้ร่างออกมาเมื่อใกล้ถึงจุดสุดยอดก่อนร่างสูงจะกระตุกสองสามทีแล้วปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมา
ท่อนเนื้อร้อนถูกถอนออกมาจากช่องทางรัก พร้อมกับน้ำรักสีขาวขุ่นที่ไหลย้อนออกมาตรงปากช่องทางรักของร่างบาง
ฮันโซลทรุดตัวลงนอนข้างๆยูตะด้วยอาการเหนื่อยหอบดวงตาคมไล้มองไปทั่วใบหน้าหวานที่ตอนนี้เปลือกตาสีมุกได้ปิดลงไปแล้ว
ก่อนที่แขนแกร่งจะเกี่ยวตัวร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ริมฝีปากหนากดจูบไปที่หน้าผากมนพร้อมกับเปลือกตาหนาที่ปิดลงเช่นเดียวกัน
‘ฉันรักนายยูตะ’
กลับไปอ่านที่เด็กดี >> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1626370&chapter=7
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น